W dniu naszej rocznicy ślubu miałam nadzieję na coś wyjątkowego. Nawet nie musiało być wystawnie — wystarczyła kolacja, może lampka wina i spokojna rozmowa. Po latach wspólnego życia docenia się przecież małe gesty. Tymczasem mój mąż oznajmił, że musi pilnie wyjechać w sprawach służbowych. Nie protestowałam. Spakował torbę, przytulił mnie na pożegnanie i wyszedł. Za to ja — jeszcze tego samego wieczoru — dowiedziałam się prawdy.

Nadrobimy to innym razem

– W tym roku to ja wszystko organizuję – powiedział mój mąż z miną człowieka, który właśnie obmyślił genialny plan.

Nie ukrywam, ucieszyłam się. Zawsze to ja byłam tą od rezerwacji, list zakupów i świec w szklanych lampionach. Tym razem miałam się tylko ubrać i być gotowa na niespodziankę.  Marzyłam, że zabierze mnie do tego pensjonatu w górach, gdzie byliśmy na pierwszych wspólnych wakacjach. Albo, że przygotuje romantyczną kolację w domu, jak dawniej, kiedy dzieci spały, a on wyciągał z szuflady kieliszki i ukradkiem kradł oliwki z mojej porcji. Cokolwiek. Byle razem. Byle we dwoje. Na kilka dni przed naszą rocznicą zaczął się jednak dziwnie zachowywać. Był rozkojarzony, częściej niż zwykle wychodził „na chwilę”, a telefon nosił przy sobie nawet do łazienki. Gdy zapytałam, co planuje na nasz wieczór, tylko się uśmiechnął.

– Nic wielkiego. Ale ci się spodoba.

Uwielbiałam te jego niedopowiedzenia. Były zapowiedzią czegoś ciepłego, bliskiego. Ufałam mu. Nie miałam powodu, by sądzić inaczej. Zresztą, przez dwanaście lat naszego małżeństwa nigdy mnie nie zawiódł. W dniu rocznicy wstał wcześnie, zjadł śniadanie w milczeniu. Potem usiadł obok mnie i spokojnie oznajmił:

– Kochanie, niestety coś wypadło mi pracy i muszę wyjechać służbowo. Wiem, że to nasz dzień, ale...rozumiesz. Nadrobimy to innym razem.

Byłam zaskoczona. Ale przytaknęłam.

– Jedź, oczywiście, skoro nie ma innego wyjścia. 

W sercu czułam dziwną pustkę

Kiedy mąż wyszedł, poczułam dziwną pustkę. Siedziałam przy stole i próbowałam zebrać myśli. Wieczorem zadzwonił telefon — numer teściowej. Podniosłam słuchawkę, a w drugiej stronie usłyszałam jej ciepły głos:

– Cześć, kochana. Słyszałam, że mój syn musiał pilnie wyjechać. Nie chciałabym, żebyś siedziała sama. Pomyślałam, że mogłybyśmy urządzić sobie babski wieczór.

Nie wiedziałam, co powiedzieć. W sumie zawsze dobrze dogadywałyśmy się z teściową. W końcu przytaknęłam.

– Dobrze, przyjdź, będzie mi miło.

Kilka godzin później zadzwoniła dzwonek do drzwi. Otworzyłam, a ona weszła z torbą pełną przekąsek.

– Myślałam, że może zaczniemy od małej kolacji, tak na rozgrzewkę – powiedziała, uśmiechając się szeroko.

Jej energia była zaraźliwa, choć czułam się trochę nieswojo.

– Wiesz, myślę, że mogłybyśmy obejrzeć stare zdjęcia z waszych pierwszych lat małżeństwa – zaproponowała, rozwieszając albumy na stole.

Zaczęłyśmy przeglądać zdjęcia, wspominać wakacje, znajomych i śmieszne sytuacje. Ja jednak nie wiedziałam, czy śmiać się, czy płakać. Jej towarzystwo było miłe, ale w sercu czułam dziwną pustkę. Żałowałam, że ten dzisiejszy wieczór nie był taki, jak sobie wyobrażałam.

Intuicja mówiła mi coś innego

Dzwoniłam do męża kilka razy, ale nie odbierał. Nie zostawił mi żadnej wiadomości, nie przysłał życzeń. Teściowa próbowała mnie pocieszyć, że pewnie jest zapracowany, ale nie wiem dlaczego, intuicja mówiła mi coś innego. W pewnym momencie, gdy zaparzałam herbatę w kuchni, dostałam wiadomość od przyjaciółki.

– Cześć, zastanawiałam się, czy ci o tym powiedzieć, ale nie mogłam tego zignorować. Właśnie siedzę w restauracji z koleżankami z firmy i nie wierzysz, kogo zobaczyłam przy jednym ze stolików. 

Wysłała mi zdjęcie. Na nim mój mąż wpatrzony w inną kobietę, trzymający się za rękę. Nie mogłam uwierzyć, w to co widzę. Poczułam ciarki na całym ciele, a serce zaczęło mi być mocniej. Nie potrafiłam wydobyć z siebie słowa. Wszystko, w co wierzyłam, wszystko, co budowaliśmy razem przez lata, runęło w jednej chwili. Złamane zaufanie piekło mnie od środka, a gniew mieszał się ze smutkiem. 

Zrozumiałam, że ten wieczór, który miał być świętem naszej miłości, stał się momentem, w którym wszystko zostało wystawione na próbę. Wróciłam do salonu, próbując udawać, że nic się nie dzieje. Teściowa siedziała na sofie, oglądając jakiś serial. Nie chciałam jej jeszcze mówić, co się wydarzyło. Chciałam najpierw usłyszeć to od niego. Jedyne, o czym marzyłam, to zostać sama, ale próbowałam robić dobrą minę do złej gry. 

Muszę znaleźć w sobie siłę

Następnego dnia zdecydowałam się skonfrontować z mężem. Gdy wrócił do domu, stanęłam w drzwiach, a w oczach miałam pytanie, które nie wymagało słów.

– Gdzie byłeś wczoraj wieczorem? – zapytałam spokojnie. 

– Przecież mówiłem, że mam służbowy wyjazd.

– Jak możesz tak kłamać mi w oczy. Wiem wszystko. 

– To nie tak, jak myślisz…– zaczął.

Nie mogłam uwierzyć, że słyszę te słowa. Każdy gest, każda minuta wczorajszego wieczoru nabrała teraz innego znaczenia. Wszystkie obietnice, wspólne plany, romantyczne marzenia — jakby rozpłynęły się w powietrzu.

Teściowa siedziała obok, patrząc na nas ze zmieszanym wyrazem twarzy, jakby nie do końca wiedziała, gdzie kończy się jej rola. Przez chwilę milczałyśmy, a cisza była ciężka, jakby wypełniała cały pokój.

– Nie mogę w to uwierzyć – wyszeptałam, czując, jak gniew miesza się z rozczarowaniem. – Myślałam, że… że mogę ci ufać, a Ty zrobiłeś coś takiego, w dodatku w naszą rocznicę ślubu.

Mąż próbował się tłumaczyć, ale każde jego słowo brzmiało pusto. Nie chciałam słuchać wyjaśnień, bo w środku wiedziałam, że żadna wymówka nie przywróci tego, co stracone. To był moment, w którym zrozumiałam, że zaufanie, które budowałam latami, zostało nadwyrężone w jednej chwili.
Usiadłam przy stole, wzięłam głęboki oddech i poczułam, że muszę znaleźć w sobie siłę, by decydować o własnym życiu. To, co nastąpi, zależy tylko ode mnie. Nikt inny nie może już decydować za mnie.

Pewnych rzeczy nie da się cofnąć

Siedziałam sama w salonie, z pustym kubkiem po herbacie. Cisza była niemal namacalna, przerywana tylko odgłosami ulicy za oknem. Przez głowę przewijały mi się wszystkie wydarzenia ostatnich godzin. Rocznica ślubu, która miała być świętem naszej miłości, zmieniła się w świadectwo zdrady i złamanego zaufania. Czułam ból, rozczarowanie i żal, którego nie dało się ukryć. Wspomnienia z wcześniejszych lat przewijały się w mojej głowie: śmiech, drobne gesty, wspólne chwile, które wydawały się teraz tak kruche i ulotne. Zrozumiałam, że pewnych rzeczy nie da się cofnąć. Pewnych decyzji nie da się unieważnić. To, co mój mąż zrobił, zostawiło trwały ślad w moim sercu.

Jednocześnie poczułam w sobie nową siłę. Wiedziałam, że mogę decydować o swoim życiu, niezależnie od tego, co zrobił ktoś inny. Ta noc nauczyła mnie, że nawet w chwilach największego rozczarowania można znaleźć w sobie determinację, by iść dalej. W głębi serca wiedziałam, że pewnych rzeczy się nie zapomina — zdrady, kłamstw, opuszczenia w najważniejszym momencie. Ale też wiedziałam, że mogę wyciągnąć wnioski, odbudować siebie i, jeśli zechcę, zbudować życie na własnych zasadach.

Ela, 42 lata

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: