Nie szukałam mężczyzny idealnego. Chciałam, tylko żeby mnie kochał i traktował z szacunkiem. Gdy poznałam Adama, pomyślałam, że los w końcu się do mnie uśmiechnął. Inteligentny, ambitny, zawsze krok do przodu. Obiecywał mi stabilność, bezpieczeństwo i życie bez trosk. Początkowo czułam się przy nim jak najważniejsza kobieta na świecie. Z czasem jednak jego priorytety się zmieniły. Coraz mniej mówił o nas, a coraz więcej o klientach, inwestycjach, planach rozwoju. Ja znikałam gdzieś między jego spotkaniami. Miłość zamieniła się w układ, a ja... zostałam sama z człowiekiem, który kochał swoją pracę bardziej niż mnie.

Poczułam, że to ktoś wyjątkowy

Kiedy pierwszy raz zobaczyłam Adama, siedział sam w kawiarni, wpatrzony w ekran laptopa. Miał skupioną minę i wyglądał na kogoś, kto dokładnie wie, czego chce. Wpadliśmy na siebie dosłownie — ja szukałam stolika, on się podniósł, żeby odebrać telefon. Przeprosił, uśmiechnął się i zapytał, czy chcę się dosiąść. Pamiętam, jak szybko zleciała ta godzina rozmowy, jakbyśmy znali się od lat. Od razu poczułam, że to ktoś wyjątkowy.

– Pracuję na swoim, prowadzę małą firmę doradczą – powiedział, a w jego oczach zapalił się ogień.

Imponowało mi to. Pewność siebie, konkretne cele, pasja. Po kilku spotkaniach wiedziałam, że się zakochałam. Zakochałam się w tym, jak o mnie dbał – odbierał z pracy, gotował kolacje, słuchał z uwagą. Zawsze powtarzał, że jestem dla niego najważniejsza i że chce ze mną budować coś trwałego. Zaręczyliśmy się po roku, a ślub wzięliśmy w kameralnym gronie. Rodzina mówiła, że dobrze trafiłam, że to porządny chłopak z głową na karku. I rzeczywiście – mieli rację.

Adam był odpowiedzialny, punktualny, lojalny. Nie pił, nie imprezował, nie miał żadnych „ciągotek”. Tylko że powoli jego lojalność zaczęła należeć głównie pracy. Na początku nawet mi to nie przeszkadzało. Miałam swoje życie, on swoje. Tłumaczyłam sobie, że to przejściowe, że musi się ustabilizować. Że wszystko się zmieni, kiedy zaczniemy planować rodzinę. Nie sądziłam wtedy, że ten moment nigdy nie nadejdzie.

Przestałam być jego priorytetem

Mijały miesiące, a Adam coraz więcej czasu spędzał w biurze. Wracał późno, zmęczony, czasem nawet nie jedliśmy razem kolacji. Na początku próbowałam być wyrozumiała. Rozumiałam, że buduje coś swojego, że chce osiągnąć sukces. Pocieszałam się, że kiedy firma się ustabilizuje, znów będzie dla nas czas. Byłam cierpliwa. Czekałam.

– Kochanie, może byśmy gdzieś wyjechali na weekend? – zaproponowałam pewnego piątkowego poranka.

– Wiesz, mam w sobotę spotkanie z nowym klientem, nie mogę tego przełożyć. Może za dwa tygodnie? – odpowiedział, nie odrywając wzroku od telefonu.

Za dwa tygodnie znów coś wypadło. I tak było zawsze. Plany z nim były jak bańki mydlane – ładne w zamyśle, ale nietrwałe. A ja... coraz częściej czułam się jak niepotrzebny dodatek do jego życia. Zaczęłam mówić o dziecku. O tym, że może to dobry moment, że chciałabym spróbować. Adam zawsze się wtedy uśmiechał, całował mnie w czoło i mówił:

– Jeszcze trochę, skarbie. Chcę najpierw wszystko ogarnąć, żebyśmy mieli spokojną głowę.

Tylko że ten moment nigdy nie nadchodził. Każdy dzień przynosił nowe „ważne sprawy”. Firma rosła, zatrudniał ludzi, podpisywał kontrakty, ale dla mnie nie miał już siły ani czasu. Czułam się, jakbym mieszkała z pracoholikiem, a nie z mężem. Wieczorami leżałam sama w łóżku, patrząc w sufit i zastanawiając się, kiedy dokładnie przestałam być jego priorytetem.

Ja to wszystko robię dla nas…

Z perspektywy znajomych mieliśmy idealne życie. Nowe mieszkanie w centrum, wakacje w słonecznych krajach, wspólne zdjęcia z egzotycznych plaż. Tylko że za tym wszystkim stała samotność, której nie dało się zamaskować żadnym filtrem. Adam był hojny. Kupował mi drogie torebki, biżuterię, zabierał do restauracji z gwiazdkami Michelin. W dniu moich urodzin wręczył mi kluczyki do nowego auta, a potem… odjechał do pracy. Zamiast cieszyć się jego gestem, siedziałam w ciszy na kanapie i płakałam. Nie potrzebowałam samochodu. Potrzebowałam jego.

– Nie rozumiem cię – powiedział pewnego wieczoru, kiedy próbowałam z nim porozmawiać. – Masz wszystko, o czym kobiety marzą. O co ci chodzi?

– O ciebie, Adam. Chciałabym z tobą po prostu pobyć. Porozmawiać, pośmiać się, zasnąć razem bez laptopa między nami.

Westchnął, jakby mówiła do niego po chińsku.

– Przecież ja to wszystko robię dla nas…

Tylko że ja już nie wiedziałam, kim jesteśmy „my”. Coraz rzadziej mnie przytulał, nie pytał, jak minął mi dzień. W domu było cicho, zimno, jakby między nami rozciągała się pusta przestrzeń, której nie dało się przeskoczyć. Znajomi pytali, jak nam się układa. Uśmiechałam się i mówiłam, że dobrze. Wstydziłam się przyznać, że mam męża, który traktuje mnie jak kolejną pozycję na liście rzeczy do ogarnięcia. Byłam niewidzialna. W drogich ubraniach, w pięknym domu, w związku, który przestał mieć duszę.

Zawsze coś ważniejszego ode mnie

W pewnym momencie zaczęłam wierzyć, że może to ja przesadzam. Że jestem zbyt wymagająca, zbyt wrażliwa. Postanowiłam spróbować jeszcze raz, dać z siebie wszystko. Zaczęłam przygotowywać wspólne kolacje, starałam się rozmawiać o jego pracy, interesować się sprawami, które go pochłaniały. Liczyłam, że to go przybliży, że przypomni sobie, dlaczego kiedyś mnie pokochał.

– Wiesz, myślałam, że może zaplanujemy jakiś wyjazd tylko we dwoje? Tydzień bez telefonów, bez maili... – rzuciłam nieśmiało przy śniadaniu.

– Wiesz, że to nierealne – odpowiedział od razu. – Mam dwa duże kontrakty do domknięcia.

– Zawsze coś masz, Adam. Zawsze coś ważniejszego ode mnie.

Spojrzał na mnie, jakby nie rozumiał, skąd we mnie tyle żalu. W jego oczach zobaczyłam obojętność. Nie złość, nie irytację. Po prostu... brak emocji. Próbowałam jeszcze kilka razy. Proponowałam terapię dla par, mówiłam, że czuję się źle, że powoli się rozsypuję. On tylko kiwał głową, mówił, że mnie kocha, ale nic się nie zmieniało. Tłumaczył, że to okres przejściowy, że wszystko się ułoży, że „takie czasy”. Pewnego wieczoru usiadłam sama w kuchni i patrzyłam na naszą lodówkę – obklejoną magnesami z miejsc, w których niby byliśmy razem. Poczułam, że to koniec. Moje starania, jego obietnice, te rozmowy w pustkę – wszystko to nie miało już sensu. Mogłam się jeszcze łudzić, ale czułam, że zrobiłam wszystko, co mogłam.

Czy ty mnie jeszcze kochasz?

Zaczęłam unikać go w domu. Kiedy on wracał, ja siedziałam już w sypialni. Kiedy ja wychodziłam do pracy, on jeszcze spał. Mijaliśmy się jak współlokatorzy. Nie było kłótni, nie było krzyków. Była tylko cisza – ta najgorsza, która mówiła więcej niż tysiące słów. Pewnego wieczoru weszłam do salonu, a on znów siedział z laptopem na kolanach. Zatrzymałam się w progu i zapytałam cicho:

– Adam, czy ty mnie jeszcze kochasz?

Spojrzał na mnie, jakby go zaskoczyło to pytanie. Przez chwilę milczał, a potem wzruszył ramionami.

– Przecież nic się nie zmieniło. Nadal jesteśmy razem.

– Jesteśmy tylko fizycznie. Ty jesteś wszędzie, tylko nie tu. Nie czuję się kochana. Czuję się samotna.

Westchnął i zamknął laptopa.

– Co mam ci powiedzieć? Pracuję. Chcę, żebyśmy mieli dobre życie. Jeśli to ci nie wystarcza, to nie wiem...

Nie dokończył. Wstał i wyszedł do drugiego pokoju. A ja zostałam. Z tą samą pustką, z którą zasypiałam od miesięcy. Nawet nie próbował mnie zatrzymać. Nawet nie zapytał, dlaczego płaczę. Tamtej nocy po raz pierwszy spakowałam torbę. Wrzuciłam kilka ubrań, kosmetyki, dokumenty. Nie planowałam niczego na stałe. Potrzebowałam tylko przestrzeni. Powietrza. Ciszy, ale tej prawdziwej – bez rozczarowania, bez tęsknoty za czymś, czego już dawno nie było. Zamknęłam za sobą drzwi. I przez chwilę, pierwszy raz od dawna, poczułam coś, co przypominało ulgę.

Zasługuję na coś więcej

Wróciłam do rodzinnego domu. Mama nie zadawała zbyt wielu pytań. W jej oczach zobaczyłam zrozumienie, troskę, ale i smutek. Wiedziała, że to nie był kaprys. Wiedziała, że długo walczyłam o ten związek. Przez kilka pierwszych dni spałam po dwanaście godzin. Budziłam się zmęczona, ale spokojniejsza. Nikt mnie nie ignorował, nikt nie był zbyt zajęty, żeby powiedzieć dobre słowo. Adam zadzwonił po tygodniu. Nie pytał, jak się czuję. Nie zapytał, czy czegoś potrzebuję.

Chciał tylko wiedzieć, kiedy wrócę. Odpowiedziałam, że nie wiem. I naprawdę nie wiedziałam. Przestałam czuć, że to mój dom. Że to mój mąż. Zaczęłam myśleć o sobie – nie o nas. O tym, że chcę żyć w relacji, w której jestem widziana, słyszana, ważna. Czasem mi go brakowało. Tych chwil z początku, jego czułości, jego opieki. Ale nie można żyć wspomnieniami. Nie da się kochać kogoś za to, jaki był kiedyś, jeśli dziś jest dla ciebie emocjonalnym nieobecnym. Miłość to nie luksusowe prezenty, nie drogie wakacje. To codzienność, której chce się doświadczać razem.

Nie wiem jeszcze, co dalej. Może wrócę. Może nie. Ale wiem jedno – zasługuję na coś więcej niż życie w cieniu ambicji mojego męża.
Nie można karmić się pustką, nawet jeśli na zewnątrz wszystko wygląda idealnie. Czasem trzeba odejść, żeby przypomnieć sobie, kim się naprawdę jest.

Ewelina, 34 lata

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: