Mój mąż był opoką, człowiekiem twardo stąpającym po ziemi, któremu ufałam bez zastrzeżeń. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że pod spokojnym uśmiechem i przyziemnym pragmatyzmem skrywa historię, której skutki mogą spaść także na mnie. A kiedy odkryłam, co tak naprawdę ukrywał... już nie było odwrotu.

Podejrzane milczenie

Była środa wieczór. Mój mąż miał wrócić z pracy najpóźniej o osiemnastej. Mijała dziewiętnasta trzydzieści, a po nim ani śladu. Zero wiadomości, żadnego telefonu. W głowie próbowałam znaleźć logiczne wytłumaczenie – może korki, może coś się przedłużyło w biurze. Tylko że to nie był pierwszy raz. Od tygodnia znikał na długie godziny, a potem wracał z pustym spojrzeniem, jakby jego głowa była zupełnie gdzie indziej.

– Wszystko okej? – zapytałam go trzy dni wcześniej, gdy wrócił o dwudziestej drugiej.

– Tak, tylko mieliśmy spotkanie z kontrahentem – burknął i od razu poszedł pod prysznic.

Nie dopytywałam. Czułam, że Michał coś przede mną ukrywa, ale wolałam jeszcze nie wyciągać pochopnych wniosków. Czasem ludzie mają stresy w pracy i nie chcą o nich mówić. Tylko że... on w ogóle przestał być obecny. Zaczęłam podejrzewać, że to nie chodzi o romans. Czułam podskórnie, że to coś gorszego. 

Zgrzyt w systemie

W sobotę rano Michał zostawił laptopa na stole w kuchni, a ekran świecił powiadomieniem – „Dane do spotkania – załącznik”. Może nie powinnam była klikać, ale coś mnie podkusiło i to właśnie ten klik otworzył puszkę Pandory. Plik zawierał dokumenty finansowe. Tylko że nie z jego pracy – żadnego logo firmy, żadnych nazw, które znałam. Coś jakby zestawienie długów, przeterminowanych rat, sald kont. Wszystko na nazwisko mojego męża i jeszcze jedno, którego wcześniej nie widziałam. Podobne, ale nie takie samo.

Zaczęłam łączyć fakty. Michał często jeździł do Katowic niby „na szkolenia”. Kiedy wracał, był dziwnie cichy, rozkojarzony. Teraz już wiedziałam, że to nie były szkolenia. W plikach były też jakieś rejestry, potwierdzenia przelewów, coś jak notatki z rozmów. Wszystko pisane jego charakterem, tym samym, którym wypisywał karteczki z przypomnieniami o zakupach. Jeden z plików miał tytuł: „Plan spłaty – awaryjny”.

Odsunęłam się od komputera, jakbym właśnie zobaczyła trupa. Poczułam, jak robi mi się niedobrze. Mój mąż coś ukrywa. Coś poważnego. Coś, co miało związek z pieniędzmi. I najpewniej... z drugą tożsamością. Tego dnia nie wrócił na obiad. Nie uprzedził, nie zadzwonił. Po prostu zniknął.

Pudełko, które zmieniło wszystko

W niedzielę po południu Michał poszedł biegać, ale tym razem zostawił telefon w kuchni. I to był jego błąd. Nie zamierzałam go przeszukiwać, ale kiedy przyszedł SMS o treści „Udało się. Papiery są w pudełku po narzędziach, w szafie u góry” – nie mogłam tego zignorować.

W kącie garażu stała stara, niebieska skrzynka, która kiedyś faktycznie służyła Michałowi do trzymania śrubokrętów i kluczy. Otworzyłam ją i zamarłam. W środku znajdowały się dokumenty – dowody osobiste, jakieś wnioski, umowy podpisane zupełnie innym nazwiskiem. Zdjęcie Michała, ale z innymi danymi.

Obok tego wszystkiego leżała komórka, zupełnie inna niż ta, której używał na co dzień. Włączyłam ją i… wszystko się potwierdziło. Dziesiątki wiadomości do „Tadeusza K.”. Długie rozmowy, podejrzane ustalenia. Byłam w szoku. 

Kiedy wrócił, próbowałam zachować spokój. Nie wiedział jeszcze, że wiem. Ale ja już podjęłam decyzję i zaczęłam planować w głowie swoją ewakuację. Michał próbował zachowywać się normalnie, ale coraz częściej łapałam go na nerwowych spojrzeniach, nieobecnych odpowiedziach. Jakby czuł, że grunt mu się pali pod nogami.

Nokaut emocjonalny

Zaczęłam kopiować dokumenty. Zrobiłam zdjęcia tego, co znalazłam w pudełku i wysłałam je na zapasowy e-mail. Kiedy on spał, zaglądałam do tej drugiej komórki i notowałam nazwiska, numery kont, terminy. W końcu nie wytrzymałam.

– Michał – zaczęłam spokojnie, choć ręce mi się trzęsły – kim jest Tadeusz K?

Zbladł. Przez chwilę patrzył na mnie, jakby nie znał tego imienia.

– Nie rozumiem pytania.

– Może przypomnę ci pudełko w garażu. Albo ten drugi telefon, który zostawiłeś.

– Nie powinnaś była grzebać w moich rzeczach.

– Nie powinnam była ci ufać – przerwałam mu ostro.

– To nie tak, jak myślisz – szepnął.

– To dokładnie tak, jak myślę – odparłam chłodno. – I wiesz co? Nie zamierzam się w to mieszać.

Decyzja bez odwrotu

Tydzień później byłam już spakowana. Michał udawał, że wszystko wraca do normy, ale wiedziałam, że gra na czas. Nie próbował mnie zatrzymać, nie pytał, gdzie wychodzę, nie zaglądał do walizki, którą co noc przesuwałam bliżej drzwi. Wiedział, że nie da się już tego wyprostować. Zanim wyszłam, zostawiłam na stole kopertę z wydrukami dokumentów i jednym krótkim zdaniem: Nie licz na to, że będę kłamać w twoim imieniu.

Dni mijały. Michał próbował dzwonić, przysyłał wiadomości, ale nie odpowiadałam. Zbudował iluzję, w której ja byłam rekwizytem, a teraz próbował mnie wciągnąć w swoje brudy. Złożyłam wniosek o rozwód. Czekałam na nowy adres zamieszkania i wreszcie poczułam, że mam kontrolę. Nawet jeśli nie wiem, co będzie dalej.

Jagoda, 45 lat

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: