Zawsze powtarzałem, że w życiu trzeba mieć anielską cierpliwość – szczególnie gdy ma się taką teściową, jak ja. Kobieta, która potrafiłaby dramatycznie zemdleć z powodu źle dobranej zastawy na niedzielny obiad, raczej nie należała do łatwych w obyciu. Od dnia, kiedy ją poznałem, wiedziałem, że będzie z nią pod górkę. Wtrącała się we wszystko: co jemy, jak urządzamy mieszkanie, w jaki sposób wychowujemy dzieci. Ale najbardziej lubiła kontrolować… mnie.

Z jakiegoś powodu uznała, że to ja jestem winny każdemu problemowi w życiu jej córki. A że jej córka, moja żona, z natury była ugodowa i niechętna konfliktom, to najczęściej to ja musiałem przełykać gorzkie uwagi. Nie powiem, starałem się. Przez lata uśmiechałem się przez zaciśnięte zęby, odpowiadałem grzecznie, gdy robiła przytyki, i znosiłem nawet to, że potrafiła wpaść niezapowiedziana. Ale wszystko ma swój kres. I choć nigdy nie planowałem wojny, pewnego dnia los sam podsunął mi okazję. Okazję, by teściowa wreszcie poczuła, jak to jest być o krok za późno. A ja – muszę przyznać – wykorzystałem ją perfekcyjnie.

Wiedziałem, że teraz się zacznie

Wszystko zaczęło się w sobotę rano, kiedy ledwo zdążyłem wypić połowę kawy, a już rozległ się dźwięk domofonu. Spojrzałem na zegarek – 8:12. Zbyt wcześnie, żeby to był kurier, a za późno, by liczyć na pomyłkę. Wiedziałem, kto to.

– To ja! – zaskrzeczał znajomy głos. – Otwórz, Mirek, jestem tylko na chwilę!

Spojrzałem na Ankę. Westchnęła ciężko, nie odrywając wzroku od kanapki z dżemem.

– Zrób coś, zanim nas oboje wykończy – mruknęła.

Otworzyłem drzwi z miną skazańca. Mama Anki – a moja ulubiona teściowa – wparowała do mieszkania.

– O rany, jak tu duszno! I znowu ten sam zapach! Czy wy ciągle smażycie jajka na tej starej patelni?

– Dzień dobry, mamo – powiedziałem przez zęby. – Kawy?

– Jak ty możesz pić tę lurę... Ale daj. I koniecznie bez mleka, bo po waszym to mi się żołądek skręca.

Uśmiechnąłem się sztucznie i ruszyłem do kuchni. Wiedziałem, że to nie będzie „tylko na chwilę”. Teściowa już zdjęła płaszcz i rozsiadła się w salonie, zaczynając inspekcję wzrokiem.

– Anka, ty znowu nie myłaś okien. Widzisz ten zaciek?

– Mamo, to para. Jest październik.

– Para?! W październiku? Dziewczyno, ja w twoim wieku miałam troje dzieci, robiłam bigos i prałam ręcznie!

Wróciłem z kawą i postawiłem ją przed nią z teatralnym uśmiechem.

– Proszę, mamo. Może dziś zrezygnujemy z wykładu i po prostu wypijemy razem kawę?

Spojrzała na mnie jak na ucznia, który śmie podważać autorytet nauczyciela, po czym wzięła łyk. 

– Co to za dokumenty? - wskazała na papiery leżące na stole.

– To nasza umowa z ekipą remontową – ogłosiłem teatralnie. – Zaczynamy remont łazienki w przyszłą środę.

– Remont? Naprawdę? – jej oczy zrobiły się okrągłe. – A czemu nic nie mówiliście?

Wiedziałem, że teraz się zacznie.

To nasza łazienka

– Ale czemu nie skonsultowaliście tego ze mną?! – wybuchła teściowa, jakbyśmy ogłosili, że wyburzamy łazienkę i wstawiamy jacuzzi na środku salonu.

– Mamo, to nasza łazienka – odparłem spokojnie. – Chcieliśmy coś zmienić, no to działamy.

– Mirek, no błagam cię... Przecież ja znam jednego świetnego majstra! Robił łazienkę mojej sąsiadce z trzeciego piętra. Co prawda przez trzy miesiące, ale jak skończył, to...

– Mamo – przerwałem jej łagodnie. – My już wszystko zaplanowaliśmy. Z ekipą, z projektem, z kafelkami. Nawet armatura już kupiona.

– Kafelki? Jakie kafelki?! – jej głos podskoczył o oktawę. – Mam nadzieję, że nie wybraliście tej mody teraz... jak to się nazywa... lastryko!

– Właśnie tak, mamo – wtrąciła Anka z uśmiechem. – Duże, jasne płytki z delikatnym wzorem. Bardzo nowoczesne.

– No pięknie – jęknęła teściowa. – Wy chcecie łazienkę jak z prosektorium.

– Mamo, będzie przytulnie – powiedziałem, siadając obok niej. – Mamy z Anką identyczną wizję. I ekipa bardzo konkretna. Żadnych opóźnień.

– A ile płacicie? - spojrzała przenikliwie.

– Tyle, co wszędzie – rzuciłem ogólnikowo. Nie miałem zamiaru wdawać się w szczegóły. – Ale spokój psychiczny – bezcenny.

– Wiecie co... – zaczęła. – Ja i tak przyjadę w środę. Muszę to zobaczyć. Bo wy, dzieciaki, to się czasem dajecie wrobić w byle co.

– Mamo – spojrzałem na nią poważnie. – To będzie pełno kurzu, lepiej wtedy zostań w domu.

– Zastanowię się – burknęła. Ale wiedziałem, że temat jeszcze wróci.

Muszę to zobaczyć

Środa, punkt dziewiąta rano. Ekipa budowlana już w środku, kafelki rozpakowane, z łazienki wyniesione wszystko oprócz lustra, które jakimś cudem wciąż trzymało się ściany. Zrobiłem sobie drugą kawę i patrzyłem, jak robotnicy zdzierają starą fugę. Szło jak po grudzie – i właśnie wtedy zadzwonił dzwonek.

– Przysięgam, że jeśli to znowu listonosz z katalogiem, to...

Spojrzałem przez wizjer. Nie, nie listonosz. Teściowa. W płaszczu, z wielką torbą i wyrazem twarzy jakby szła ratować powodzian.

– Dzień dobry, mamo – otworzyłem z wymuszonym entuzjazmem. – Mówiłem, że dziś będzie syf, kurz i hałas.

– A ja mówiłam, że muszę to zobaczyć. – Wsunęła się do środka, omiatając wzrokiem przedpokój jak generał wchodzący na inspekcję. – Gdzie są kafelki?

– W salonie. Ale mamo, naprawdę, dzisiaj tu nie ma warunków do siedzenia. – Próbowałem ją zawrócić, ale już była w połowie drogi.

Zobaczyła płytki i zamarła. Przykucnęła przy jednym z kartonów.

– To to? To wy chcecie położyć w łazience? Przecież to wygląda jak... jak podłoga na peronie!

– Mamo, to beton architektoniczny z drobinkami – wyjaśniłem. – Bardzo modne, bardzo trwałe.

– I bardzo zimne! A jak się przewrócicie? Jak dziecko się poślizgnie?

– Mamo, nasze dziecko ma dwanaście lat. I nosi kapcie z gumową podeszwą.

– No i co z tego! – krzyknęła, prostując się jak struna. – Ja nie pozwolę, żeby moja córka miała taką łazienkę!

Wtedy z kuchni wyszła Anka, wycierając ręce w ścierkę.

– Mamo. Ale to nie ty w niej będziesz mieszkać.

A ja ledwo powstrzymałem się, by nie zaklaskać.

Wiedziałem, że wygrałem

Teściowa usiadła na brzegu kanapy. Ręce skrzyżowane, brew uniesiona – klasyczna poza obrażonego króla.

– Mamo, nie możemy żyć według twoich gustów – powiedziałem ostrożnie. – Anka i ja mamy własny styl. I plan. A łazienka to dopiero początek.

– Początek czego? Ruiny? – prychnęła. – Jak wy jeszcze wymyślicie czarne zlewy i baterie, to naprawdę przestanę tu przychodzić.

– To akurat plan na kuchnię – rzuciła Anka z uśmiechem. – Ale spokojnie, zanim ją zrobimy, wyjdziesz już z szoku po łazience.

– Żartujcie sobie – burknęła teściowa. – Ale pamiętajcie, kto wam kiedyś kupił pierwszą pralkę.

– Mamo, to było dwanaście lat temu – przypomniałem. – Od tamtej pory wymieniliśmy ją dwa razy.

– A jednak to ja zaczęłam wasze dorosłe życie. I co teraz? Nawet się nie pytacie o zdanie.

– Bo, mamo, jesteśmy dorośli. I mamy swoje zdanie. – Usiadłem naprzeciwko niej, spokojnie, ale stanowczo.

Zapadła cisza. I wtedy teściowa zrobiła coś nieoczekiwanego. Wstała i podeszła do drzwi.

– Wiecie co? Róbcie sobie tę swoją łazienkę. Ale jak wam się zablokuje odpływ albo odpadają te modne kafelki, nie dzwońcie do mnie.

– Mamo, nawet nie mamy takiego planu – uśmiechnąłem się. – Ale jeśli zechcesz, po remoncie zaprosimy cię na kawę. 

Tylko trzasnęła drzwiami. A ja? Ja wiedziałem, że wygrałem.

To chyba komplement

Minęły trzy tygodnie. Łazienka była gotowa, pachniała nowością i… świeżym silikonem. Wszystko lśniło. Nawet Anka, która zawsze była sceptyczna wobec moich zrywów remontowych, wyglądała na zadowoloną.

– Wyszło lepiej, niż myślałam – przyznała. – A najważniejsze, że mama przez cały ten czas trzymała się z daleka.

– Widzisz? Czasem trzeba przechytrzyć królową dramatów jej własną bronią.

Nie zdążyła odpowiedzieć, bo znów – jak na zawołanie – rozległ się dzwonek.

– O nie – jęknęła. – Tylko nie teraz.

Podszedłem do drzwi i spojrzałem przez wizjer. Oczywiście.

– Dzień dobry, mamo – powiedziałem, otwierając. – Mieliśmy właśnie dzwonić, że już po wszystkim.

– Aha. No to przyszłam z własnej inicjatywy. – Weszła, podając mi pudełko z ciastem. – Upiekłam drożdżowe. Takie, jakie lubisz.

– Dziękuję, mamo. Chcesz zobaczyć łazienkę?

– Tylko rzucę okiem – powiedziała oschle, ale już szła w tamtą stronę.

Otworzyłem drzwi. Weszła i… zamilkła. Stała przez długą chwilę, przesuwając palcem po szafce pod umywalką.

– No… – chrząknęła w końcu. – Nie jest aż tak źle. Trochę surowo. Ale czysto.

– To chyba komplement – szepnęła Anka, rozbawiona.

Teściowa spojrzała na mnie i westchnęła. A ja uśmiechnąłem się z satysfakcją.

Mirek, 46 lat

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: