Wigilia zawsze była dla mnie czymś więcej niż tylko kolacją. To był czas rodzinnej bliskości, ciepła, nieco nostalgicznej atmosfery, w której nawet najtrudniejsze sprawy wydawały się do udźwignięcia. Odkąd zaczęłam spotykać się z Filipem, marzyłam, że właśnie podczas świąt poprosi mnie o rękę. Miałam wtedy pewność, że nic już się nie może nie udać. Przez kilka tygodni przed Bożym Narodzeniem dosłownie unosiłam się nad ziemią. Co prawda, Filip był zaganiany, raz nawet wyłączył telefon, gdy do niego zadzwoniłam. Myślałam, że to dlatego, że kupuje pierścionek. Jak bardzo się pomyliłam.

W te święta będzie naprawdę magicznie

Od początku grudnia nie mogłam już doczekać się świąt. Wzdychałam, patrząc na nasze zdjęcia moje i chłopaka przypięte na lodówce i wyobrażałam sobie, jak podczas wigilijnej kolacji wyjmuje z kieszeni małe pudełeczko. Mama powtarzała, że już najwyższa pora, byśmy się ustatkowali. Ojciec uśmiechał się porozumiewawczo, a ja w myślach już szyłam suknię ślubną. Kupiłam nową sukienkę na Wigilię, bordową, dopasowaną. Chciałam wyglądać pięknie. Chciałam, żeby to był wieczór, o którym będziemy opowiadać dzieciom. Wieczorem, dzień przed Wigilią, Filip przyjechał z ogromną choinką i uparł się, że ubierzemy ją razem, choć ja już miałam swoją małą drzewko. Śmialiśmy się, rzucaliśmy bombkami, a potem siedzieliśmy przy winie, patrząc na migoczące światełka.

– W te święta będzie naprawdę magicznie – mówiłam do siebie w myślach. 

I ja wtedy naprawdę w to wierzyłam.

Myślałam, że będzie to dla nas ważny dzień

Wigilia od rana była jak z bajki. Śnieg cicho padał za oknem, w kuchni pachniało grzybami i cynamonem, a mama nuciła kolędy pod nosem. Filip miał przyjechać o siedemnastej. Punktualnie. On zawsze był punktualny. O siedemnastej nie było go jeszcze. O siedemnastej piętnaście wciąż cisza. Zerkałam na telefon co kilka minut. W końcu, o wpół do szóstej, napisał wiadomość: „Zaraz będę. Małe opóźnienie.” Zignorowałam ukłucie niepokoju. Może korki, może zapomniał czegoś i musiał wrócić. Sama siebie próbowałam uspokoić.

Kiedy się w końcu pojawił, wszedł z lekkim uśmiechem, jakby nic się nie stało. Przywitał się z moimi rodzicami, pocałował mnie w policzek, ale był jakiś... nieobecny. Pomyślałam, że się stresuje, w końcu myślałam, że będzie to dla nas ważny dzień. Przez całą kolację  czekałam na to jedno malutkie pudełeczko. Chociaż intuicja podpowiadała mi, że coś było nie tak. 

– Wszystko w porządku? – zapytałam go cicho, gdy pochylił się, by nalać sobie barszczu.

– Tak, tylko jestem trochę zmęczony – odpowiedział szybko, bez spojrzenia.

I wtedy pierwszy raz tego wieczoru poczułam, że coś idzie w złą stronę.

Nie mogę już dłużej udawać, że to ma sens

Przy stole panowała iście świąteczna atmosfera. Rodzice rozmawiali o wspomnieniach z dzieciństwa, ja próbowałam udawać normalność, a Filip wciąż milczał. Obserwowałam każdy jego ruch. W pewnym momencie odwrócił się do mnie i zapytał cicho. 

– Czy możemy porozmawiać na osobności?

Zdziwiłam się trochę, ale przypuszczałam, że był zdenerwowany. 

Odeszliśmy od stołu, by porozmawiać w salonie. Filip usiadł na sofie bezradnie rozkładając ręce.

– Natalia, ja nie mogę już dłużej udawać, że to ma sens. Wiem, że liczyłaś na coś więcej, ale ja już nie czuję, tego co Ty. Przepraszam.

– I mówisz mi to tak po prostu w święta, jak możesz... 

W mojej głowie pojawiła się pustka. Całe święta, które wyobrażałam sobie jako moment mojego szczęścia, zmieniły się w wielkie rozczarowanie. Nie potrafiłem wydobyć z siebie więcej słów. Z moich oczu leciały łzy. Wróciłam do gości, starając się zachować pozory. Filip przyszedł za mną. Wokół mnie brzmiały śmiechy i rozmowy, a ja czułam, jak serce rozrywa się od zawodu. Chciałam wstać, wyjść, uciec z tego miejsca, a jednocześnie wiedziałam, że powinnam zachować spokój dla rodziców. Nie mogłam krzyczeć, choć każda cząstka mnie pragnęła wylania łez i wyrzucenia z siebie żalu. Filip usiadł obok, patrząc w talerz. Cała ta Wigilia przestała być świętem. Stała się lekcją brutalnej prawdy – czasem człowiek, którego kochasz najbardziej, potrafi zranić w najmniej oczekiwanym momencie.

Czułam, jak wszystko runęło

Po chwili napięcie przy stole stało się nie do zniesienia. Mama chyba przeczuwała, że coś jest na rzeczy i co chwila spoglądała w moją stronę i na Filipa. Nagle odezwał się wujek. 

– To co, czas leci, kiedy jakieś weselisko w rodzinie, co Natalia? Filip Ty nie marnuj czasu. 

Nie wytrzymałam, wszystkie moje emocje wypłynęły na wierzch.

– Nie będzie żadnego weseliska. Filip właśnie ze mną zerwał – wykrzyczałam w złości.

Rodzice wymienili między sobą spojrzenia, nie wiedząc, jak zareagować. Przy stole zapadła cisza. 

–Przepraszam, nie mogę tu dłużej zostać. Pójdę, tak będzie lepiej – odpowiedział. 

Wyszedł do przedpokoju, zarzucił płaszcz i wybiegł szybko z mieszkania. Zrozumiałam, że ten człowiek, którego uważałam za bezpieczną przystań, nie był w stanie dać mi tego, czego oczekiwałam najbardziej – szczerości, uczucia, a przede wszystkim obecności. Wigilia, którą wyobrażałam sobie jako najpiękniejszy wieczór mojego życia, zamieniła się w dramat, który będę pamiętać długo. Płakałam w myślach, starając się zachować twarz dla rodziny, ale wewnątrz czułam, jak wszystko runęło. Każda nadzieja, każdy plan, każda wizja przyszłości z Filipem rozpłynęły się w powietrzu, pozostawiając jedynie pustkę i poczucie zdrady.

Nic już nie będzie takie samo

Po kolacji każdy z nas zajmował się własnymi sprawami – rodzice sprzątali talerze, Kinga przeglądała telefon, a ja siedziałam, patrząc w światełka choinki, starając się zrozumieć, co właściwie się stało. Wszystko, co sobie wyobrażałam – pierścionek, obietnice, planowanie wspólnych świąt – nie miało znaczenia dla niego. Resztę wieczoru spędziłam w milczeniu. Choinka migotała światłami, a ja czułam się tak, jakbym była jedynym człowiekiem na świecie, który rozumiał, że ten związek się skończył. Poczucie zawodu i zdrady mieszało się z samotnością, mimo że byłam otoczona rodziną.

Przez resztę świąt starałam się udawać normalność, uczestniczyć w rozmowach, uśmiechać się do rodziców, Kingi, nawet do Filip, choć serce krzyczało, że powinnam uciec. Nie chciałam jednak niszczyć świąt innym. Czułam ciężar prawdy, której nie dało się już ukryć. Tamtej nocy leżałam w łóżku, patrząc w sufit i licząc światełka choinki w myślach. Wiedziałam, że nic już nie będzie takie samo, że ta Wigilia na zawsze pozostanie symbolem rozczarowania, a moje marzenia o szczęśliwej przyszłości z Filipem legły w gruzach.

Niektóre złudzenia trzeba porzucić

Kiedy nastał kolejny dzień, poczułam w sobie dziwny spokój, którego wcześniej nie znałam. Byłam zmęczona emocjami, rozczarowana i zraniona, ale jednocześnie gotowa spojrzeć prawdzie w oczy. Filip od rana pakował rzeczy, nie rozmawiając ze mną. Wtedy po raz pierwszy poczułam ulgę, że nie będę musiała dłużej czekać na coś, co nigdy nie nadejdzie. Rodzice starali się mnie pocieszyć, a Kinga w końcu odważyła się powiedzieć coś ciepłego:

– Może w tym roku nauczysz się, że nie zawsze wszystko idzie zgodnie z planem – uśmiechnęła się.

Pokiwałam głową, wiedząc, że miała rację. Nie mogłam pozwolić, by ta jedna osoba zrujnowała cały mój świat. Postanowiłam zmienić podejście. Święta nie musiały już kojarzyć mi się z rozczarowaniem. Zamiast tego skupiłam się na rodzinie, na wspólnych rozmowach, śmiechu Kingi przy opowieściach z pracy i na smaku barszczu, który mama przygotowała z taką starannością. Nie potrzebowałam już romantycznego pierścionka, by poczuć się kochana. Wieczorem, przy zapalonych świecach, czułam się silniejsza niż wcześniej.

Zrozumiałam, że nie każdy człowiek, którego kochasz, jest w stanie podzielić twoje marzenia. Niektóre złudzenia trzeba porzucić, by zrobić miejsce na prawdziwe szczęście, które często przychodzi w najmniej oczekiwanych momentach. Tego roku Wigilia była inna. Bez planów, bez obietnic, ale pełna prawdziwych uczuć – śmiechu, bliskości i ciepła. Nauczyłam się, że czasem najlepszym prezentem jest akceptacja rzeczywistości, nawet jeśli boli, i odwaga, by zacząć od nowa.
 

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: