Wszystko zaczęło się od niewinnej kawy z koleżanką. Żona wróciła z niej dziwnie podekscytowana, z oczami jak pięciozłotówki i notesem pełnym zapisków. Mówiła, że poznała „rewolucyjny sposób” na zrzucenie kilogramów i bez głodówek, bez siłowni, za to z efektami „jak w reklamie przed i po”. Nie byłem tym przekonany, ale machnąłem ręką. Niestety, do czasu, bo już następnego dnia mój talerz obiadowy wyglądał zupełnie inaczej niż zazwyczaj. Zero mięsa, a zamiast tego strączki, liście i coś, co przypominało wodnistą breję. Wtedy zrozumiałem, że życie, jakie znałem, właśnie się kończyło.

Dzień wielkich zmian

– Wyrzuć to mięso – powiedziała spokojnie, ale zdecydowanie. Od dziś jemy zdrowo. Bezmięsnie. Bez glutenu, laktozy i chemii. Agata powiedziała, że po tygodniu jej mąż zgubił brzuch i wygląda jak z okładki gazety. A jadł tylko strąki i liście. I pił jakieś napary.

– Czyli co... Mój obiad to teraz pokrzywa i koper?

– Nie śmieszkuj, Janek. To działa.

Nie kłóciłem się. Trochę z szoku, a trochę, bo miałem nadzieję, że to chwilowa fanaberia. Myślałem: potrwa dzień, dwa, wróci do siebie. Ale nie wróciła. I tak właśnie wylądowałem przed talerzem z czymś, co nazwała „zupą oczyszczającą z chlorellą i soczewicą”. Nie wiem, czym jest chlorella, ale smakowała jak trawa, której pies nie chciałby powąchać.

Wieczorem kolacja – pół ogórka, garść pestek dyni i herbata z liścia morwy. Na lodówce pojawiła się karteczka: „Nie podjadać. To sabotaż!”. Aż mnie zatchnęło.

– To też Agata ci powiedziała? – zapytałem przez zęby.

– Tak. Ona zna się na zdrowym żywieniu. Ma znajomą dietetyczkę.

Patrzyła na mnie z tą swoją świeżą pasją i błyszczącymi oczami. A ja patrzyłem na szufladę z kabanosami, które jeszcze wczoraj były na wyciągnięcie ręki. Nie wiedziałem jeszcze, że to dopiero początek kulinarnego terroru.

Potem było tylko gorzej

Mój żołądek skrzypiał, jakby prosił o litość. Na śniadanie: kasza jaglana z musem z pieczonego buraka. Na obiad: stir-fry z brokuła, fasolki i tofu, które smakuje jak przemoczona gąbka. Zjedliśmy w milczeniu. Ja walczyłem z teksturą, ona z moją miną.

– Oj Janek przesadzasz. To kwestia przyzwyczajenia. Zobaczysz, organizm się oczyści, będziesz miał więcej energii.

– A jak już się oczyści do końca, to umrę i będzie spokój.

– Nie bądź dramatyczny – ucięła, a potem wyszła na jogę.

Wziąłem do ręki ulotkę, którą zostawiła na stole. Napisane było: „Nowa Ja – detoks ciała i duszy”. Z tyłu uśmiechnięta Agata w sportowym staniku, z koktajlem zielonym jak mech z rowu. Przypominała reklamę pasty do zębów, nie człowieka. Nie mogłem uwierzyć, że moja żona – kobieta, która jeszcze niedawno wcinała golonkę i zagryzała ją sernikiem – teraz wciska mi babkę lancetowatą na kolację. Czułem się jak królik, tylko mniej zadbany.

Zajrzałem do lodówki. W środku: seler naciowy, hummus z ciecierzycy, kefir kokosowy i marchewki. Zamknąłem ją ostrożnie, jakby miała eksplodować smakiem… którego nie ma. Tego dnia pierwszy raz zacząłem planować ucieczkę. Choćby do pobliskiego baru mlecznego.

Kolejnego dnia poznałem Marlenę

Koleżanka żony weszła do naszego domu we własnej osobie, w swojej aurze zdrowia i perfekcji. Uśmiechała się szeroko, jakby każdy jej ruch był wyuczoną choreografią, a w ręku trzymała termos z jakimś zielonym napojem, który wydzielał aromat trawy i alg morskich. Stałem przy stole i obserwowałem, jak moja żona zachwyca się jej opowieściami o cudownych właściwościach nasion chia i młodego jęczmienia.

– Janek, musisz spróbować – powiedziała żona, podając mi miseczkę z czymś zielonym i glutowatym. – To działa.

Patrzyłem na to i poczułem, jak serce bije mi szybciej z obrzydzenia. Marlena stała obok, uśmiechała się, kiwając głową, jakby mnie obserwowała i oceniała. To nie był zwykły uśmiech – to była próba kontroli. Czułem się, jakbym uczestniczył w tajnym rytuale, w którym ja byłem ofiarą, a one dwie kapłankami.

– Zobaczysz, Janek – mówiła żona, łapiąc mnie za rękę. – Za kilka dni poczujesz się lekko, jak nigdy wcześniej.

– Lekko? – prychnąłem. – Czuję się jak żaba w stawie.

Marlena zachichotała cicho, jakby jej śmiech miał zmiękczyć mój bunt. Ta kobieta, tak promienna i pewna siebie, była katalizatorem mojej frustracji. Każde jej słowo wpychało mnie głębiej w poczucie bezradności. Żona była oczarowana, ja czułem się osaczony. Zielone piekło zyskało wspólniczkę, a ja zostałem jedynym, który nie podpisał się pod tym absurdalnym rytuałem. 

Nie wytrzymałem i wybuchłem

Po tygodniu jadania zieleniny, kiedy żona pojechała z Marleną na warsztaty „oddychania świadomego”, wsiadłem do samochodu i ruszyłem w kierunku najbliższego baru z kebabem. Zamówiłem podwójne mięso, sos czosnkowy, colę i przez chwilę poczułem, że wróciło do mnie życie. Zjadłem w samochodzie, a każdy kęs był jak powrót do świata ludzi. Ale sumienie też zaczynało gadać – cicho, gdzieś z tyłu głowy. Więc schowałem papierek głęboko do bagażnika, jak dowód zbrodni. Kiedy wróciła, już od progu wyczułem, że coś jest nie tak. 

– Jadłeś coś? – zapytała z tą lodowatą ciszą w głosie, która zwiastuje katastrofę – Bo w samochodzie pachnie jak w budce z kebabem.

– Kochanie, to tylko... przypadkiem… – próbowałem się tłumaczyć, ale widziałem, że nie mam szans.

– Przypadkiem wciągnąłeś pół jagnięcia? Gratuluję. Zdradziłeś nie tylko dietę, ale i mnie – rzuciła, a w jej oczach pojawiły się łzy gniewu i rozczarowania.

Przez resztę dnia milczeliśmy. Ja siedziałem na kanapie, ona wertowała książkę o detoksie emocjonalnym. Czułem się jak przestępca. W nocy usłyszałem, jak wyrzuca z lodówki resztki mojego boczku – symboliczny pogrzeb wszystkiego, co dobre. Wtedy zrozumiałem: nie chodziło już o dietę. To był manifest, a ja – mięsożerca z sumieniem – byłem w niej wrogiem numer jeden.

Czułem się jak intruz we własnym domu

– Janek, pamiętaj, że dziś dzień oczyszczania – oznajmiła, uśmiechając się jak kapitan statku płynącego po oceanie zdrowia.

Ostatnią deską ratunku był warzywniak na rogu ulicy. 

– Dzień dobry, poproszę kilo ziemniaków, trochę marchewki i… eee… batony czekoladowe – wymamrotałem do sprzedawcy. Wróciłem do domu z plecakiem pełnym „zakazanych” produktów, cicho jak złodziej. W kuchni żona była w swoim rytuale blendowania i siekania. Nie spojrzała na mnie ani razu.

– Co tam masz? – zapytała, unosząc brew.

– Nic szczególnego – odparłem, chowając batony za plecami.

Zjadłem je po kryjomu w przedpokoju, podczas gdy z kuchni dochodził szum blendera i szelest liści. Każdy kęs smakował jak wolność. Ale świadomość, że zostanę złapany, sprawiała, że adrenalina skakała mi w żyłach.

– Janek, chodź tu – zawołała żona nagle. – Musimy porozmawiać o tym, co jesz.

Stałem w progu, batonik w ręku, czując jak moje serce wali w piersi. Wiedziałem, że to koniec mojego buntu. Musiałem zdecydować, czy poddam się tej zielonej tyranii, czy w końcu odzyskam własne życie przy stole. W tym momencie zrozumiałem, że prawdziwa bitwa nie toczy się o odżywianie, ale o moją wolność i prawo do zwykłego, prostego obiadu.

Nagle stało się coś nieoczekiwanego

Żona przyszła do mnie z poważną miną, trzymając w ręku talerz… zwykłego schabowego: – Janek, chyba przesadziliśmy – powiedziała cicho. – Agata miała rację, ale nie do końca. Możemy jeść zdrowo, ale nie kosztem normalnego życia.

Spojrzałem na ten kawałek mięsa, pachnący jak dom rodzinny, a serce podskoczyło mi radośnie. To był znak, że wojna dobiegła końca. Oboje usiedliśmy przy stole, patrząc na siebie z uśmiechami, które nie wymagały tłumaczenia. Od tamtego dnia wprowadziliśmy balans. Poranki zaczynały się od owoców i płatków, obiady były pełnowartościowe, a kolacje lekkie, ale nie abstrakcyjnie zielone. 

Marlena przestała ingerować. Spotkania z nią były już tylko przy kawie, nie przy sałatkach z alg. Żona uśmiechała się częściej, a ja czułem, że odzyskałem swoje miejsce przy stole. Najważniejsze, że nauczyliśmy się słuchać siebie nawzajem. Ja słuchałem jej pragnień, ona moich potrzeb. Pojawiła się lekcja kompromisu i cierpliwości, której wcześniej brakowało. Oboje śmialiśmy się z naszych wcześniejszych dramatów i szalonej obsesji na punkcie „cudownej diety”.

Kiedy następnego dnia żona podała mi obiad, spojrzałem na talerz i poczułem wdzięczność. Schabowy, ziemniaki, surówka – klasyczny zestaw, który smakuje jak spokój i normalność. Uśmiechnęliśmy się do siebie. Wiedziałem, że to nie koniec naszej podróży przez życie, ale na pewno koniec absurdalnych wojen przy stole.

Janek, 52 lata

Historie są inspirowane prawdziwym życiem. Nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń ani osób, a wszelkie podobieństwa są całkowicie przypadkowe.

Czytaj także: